Zapraszam na nowe opowiadanie.

Witam wszystkich. Chcę wam serdecznie zaprosić na nowe opowiadanie mojego autorstwa. Na blogu pojawił się już prolog i pierwszy rozdział. 

Zapraszam na:

> Story of my extraoridinary life <

Pozdrawiam, Dija ;) 

Rozdział 12 ''(...) a z twoich oczu lały się łzy''

UWAGA: Przeczytaj notkę pod rozdziałem. / Agg

   Leżę. Przypominam sobie tamte chwile kiedy Zayn po mnie przyjechał, kiedy wynosili bezwładne ciało Layli. Kiedy zasypywali jej grób, pamiętam wstrząśnięte twarze wszystkich, mojego kochanego. Resztę następnych dni pamiętam jak przez mgłę. Wstałam, leżałam na łóżku, patrzyłam na sufit, krzyczałam, cięłam się, topiłam, piłam, ćpałam. Myślałam że choć jedna z tych czynności uśmierzy ból, ale nie. Z każdym dniem było coraz gorzej.Ale wytrzymałam, wytrzymałam te cholerne dwa miesiące.

   Pukanie.
- Mogę wejść? - to on, ten przed którym się otworzyłam w najmniej spodziewanym momencie, mówiłam mu jak go kocham, jakim był skurwielem, ile cierpiałam. Po prostu opowiedziałam mu wszystko co zawierał mój pamiętnik. Gdybym była trzeźwa nie zdobyłabym się na to nigdy, ale wtedy nie myślałam. Chciałam uśmierzyć ten ból, wpadłam na pomysł ze może jak opowiem mu to co leży mi na sercu to skończą się męczarnie?
- T-Tak - kiedy zaczęłam się jąkać? - Pewnie.
- Chciałbym się ciebie czegoś zapytać. - nerwowo przeczesał swoje włosy. - Może wyszłabyś gdzieś z tąd? No wiesz pomyśleliśmy że przydało by się nam wszystkim wyjście gdzieś, może do kina? - to tym się tak denerwował?
- Nie mogę. - odpowiedziałam i wróciłam do oglądania sufitu.
- Ależ możesz i chcesz. Siedzisz tu już dobre dwa miesiące, musisz stąd wyjść poznać świat na nowo... - to ostatnie dodał bardzo cicho.
- Po co? Żeby znów widzieć śmierć bliskiej osoby? Po to?
- Ale to nie twoja wina! Proszę chodź, dla mnie. - nie spodziewałam się tego wybałuszyłam oczy i otworzyłam usta, a on kontynuował. - Wiesz, co do tego dnia kiedy powiedziałaś mi co czujesz, chciałem ci powiedzieć to samo, ale zatkałaś usta, a z twoich oczu lały się łzy.. No a potem uciekłaś. Nie wiedziałem co o tym myśleć, wiesz jakie to trudne kiedy mężczyzna chce wyznać swoje uczucia, ale nie wie jak to odbierze jego ukochana? - zaśmiał się. - Oczywiście że nie wiesz. Ty nigdy nie miałaś z tym problemu, jesteś przecież taka piękna, taka cudowna, żadna kobieta nie ma z tobą szans, z ideałem nikt przecież nie ma szans. Nie wiem nawet po co to mówię, pewnie wiele chłopaków ci to mówiło i pewnie to już dobrze wiesz, ale.. Kocham cię, kocham najmocniej na świecie. I czuje że jesteś tą jedyną, którą będę kochał nad życie. Wiem że cie wiele razy już zawiodłem, ale pozwól bym był twoim księciem z bajki, pozwól bym mógł cie bronić w każdej chwili. Bym cię całował w twoje piękne usta które kuszą swoją wrażliwością i pięknością, proszę.. - nie patrzył się już w moje oczy tylko w podłogę, po tym jak to powiedział szybko się odwrócił i wyszedł. Tak po prostu. A ja? Siedziałam na łóżku z zaciśniętymi ustami w wąską linię, szlochając i próbując powstrzymać potok łez. Coś wewnątrz mnie wciąż krzyczało " Leć za nim!", " Na co czekasz? ", " Przecież go kochasz. ", " Chcesz go stracić na zawsze? ", " No już!". Szybko zerwałam się na równe nogi przez co się lekko zachwiałam, ale nie przejęłam się zbytnio tym. Wyleciałam z pokoju jak z procy. Wyjrzałam tylko na dół, a zobaczyłam Zayna jak otwierał drzwi wyjściowe i wychodził. Szybko pobiegłam na bosaka, gdy otworzyłam wrota ujrzałam Jego, jak mocował się z furtką, choć było zimno pobiegłam do Niego i złapałam za rękę. Nie wiedział kto to więc szybko odwróciłam go w moją stronę, był od mnie o głowę i pół wyższy, w ułamku sekundy przyległam swoimi ustami do jego lekko rozchylonych przez co wepchnęłam mu język, odwzajemnił pocałunek i objął mnie za pośladki i uniósł, dzięki czemu uczepiłam się nogami jego bioder. Oddaliliśmy się od siebie tylko na trzy centymetry, a ja wyszeptałam wprost do jego ust.
- Kocham Cię Zayn.









                                                                        ~ ~ ~

Eh, proszę o to wyczekiwany przez was rozdział. Mam nadzieję ze was nie zawiodłam. :/ Mam nadzieję ze informacja wam się spodoba: No więc 30 grudnia są moje urodzinki więc jeżeli ktoś lubi czytać różne jedno partówki to zapraszam 30 grudnia o godzinie 16:30 na tego bloga, bo wtedy dodam Imagina z okazji moich urodzin :) To chyba Wszystko :p Wesołych Świąt Dziewczyny!!/  Agg :)

Rozdział 11 To nie może być prawda...

Rozdział 11 

To nie może być prawda...

Od tygodnia mogę już normalnie funkcjonować. Rana się zagoiła, została tylko blizna. Jednak mało mnie to obchodzi. Większe blizny mam na sercu. Właśnie. Zayn. Nie rozmawiałam z nim od dwóch tygodni. Cały czas staram się go unikać. Mimo to on nie daje mi za wygraną. Wciąż nalega i prosi o chwile rozmowy. Ale ja zawsze jakoś się wymiguje. Najtrudniej było, gdy jeszcze byłam cały czas w domu, lecz teraz gdy jest ze mną już wszystko dobrze porwał mnie wir "pracy". Praktycznie na okrągło nie ma mnie w domu. Mam teraz tyle zaległych spraw do załatwienia. Tyle zaległości... Właśnie wracam z Manchesteru, ponieważ byłam na spotkaniu z informatorem. Dowiedziałam się kilka interesujących rzeczy.... Właśnie wjeżdżam do Londynu i już na sam początek stoję w korkach. Po godzinie zaczynam się nieźle denerwować, gdy nagle słyszę dźwięk telefonu. Patrzę na ekran, numer zastrzeżony. Odbieram. Cisza, ale po chwili słyszę dobrze mi znany głos. Scott.

-Witaj Dalajlano.
-Przykro mi, ale nie mam dla ciebie czasu.- odpowiadam oschle i mam się już rozłączać, gdy słowa wypowiadane przez niego zaczynają mnie interesować.

-Hmm, nie masz czasu dla swojej przyjaciółki Layli? Rozumiem, że już od razu mam z nią skończyć? Tak?

-Co?- nie wiedziałam o co chodzi, ale gdy wreszcie zrozumiałam od razu krzyknęłam- Nawet nie waż się jej dotykać! 

-Ups! Za późno. 

-Powiedziałam, że masz się od niej odpierdolić?! Jasne? Zostaw ją, powiedz gdzie jesteście, zaraz będę.

-Opuszczona fabryka na obrzeżach. Wiesz gdzie.- odpowiedział, a ja dłużej nie czekałam tylko rozłączyłam się i od razu wybrałam numer do Zayn'a. Włączyłam głośno- mówiący i zaczęłam wyprzedzać samochody stojące w korku. Ta fabryka jest na drugim końcu miasta, mam mało czasu. Po pięciu sygnałach Malik odebrał. Na dźwięk jego głosu na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Cholera! Nie powinnam się uśmiechać. Powaga! Już lepiej.

-Zayn, słuchaj. Scott porwał Layle. Wy macie zostać w domu. Całe One Direction i Jesscia też. Zrozumiano? Ja jadę do niej.

-Tak, ale Lana... uważaj na siebie. Kocham cię.- powiedział drżącym głosem.

-Ja ciebie też.- powiedziałam cicho, mam nadzieję, że nie usłyszał. Potem zaraz rozłączyłam się. Nie zważając na inne samochody, czy też czerwone światła, pędziłam by ratować Laylę. Po 30 minutach, czyli naprawdę w ekspresowym tempie. Wysiadłam z samochodu i biegiem ruszyłam do wejścia. Po drodze wyciągnęłam pistolety i po chwili wpadłam już do miejsca, w którym była Layla. Weszłam do środka i w tym pomieszczeniu znajdowała się tylko ona. Była przywiązana do krzesła, który stał w centralnej części pokoju. Podbiegłam do niej i zaczęłam ją rozwiązywać, gdy nagle ktoś mnie złapał od tyłu i ciągnąć do tyłu. Od razu zrobiłam zamach łokciem i uderzyłam go w brzuch przez co mnie wypuścił. Jednak po chwili zleciało się jeszcze czterech chłopaków i zaczęłam się z nimi bić. Niestety przegrywałam. Wyciągnęłam więc pistolet i miałam strzelić, gdy usłyszałam głos Scott'a. 

-Lepiej tego nie rób.- podążyłam wzrokiem za jego głosem. Stał z pistoletem wycelowanym prosto w przywiązaną do krzesła Laylę. Krzyknęłam "Nie!". Wycelowałam w niego pistolet i strzeliłam. Jednak zanim dosięgnęła go kula, on też wystrzelił, a kula trafiła Laylę. Z obojga trysnęła krew. Chłopaki Blanka od razu ruszyli do ucieczki, a ja podbiegłam do Layli. Z jej brzucha lała się krew. Sprawdziałam tętno. Było ledwo wyczuwalne. Umierała. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam po pogotowie. Pieprzyć wszystko. Po 10 minutach przyjechała karetka. Sanitariusze wbiegli na górę i od razu zajęli się rannymi. Jeden z nich wziął mnie na bok i podał leki uspakajające, bo nie byłam w stanie nic powiedzieć, cała się trzęsłam. Po chwili podszedł do mnie lekarz. Jego słowa nie docierały do mnie.

-Pani koleżanka nie żyje.- słowa odbijamy się we mnie echem. To nie może być prawda.- I jej napastnik również. 

Layla nie żyje. 

Layla nie żyje.

Layla nie żyje.

Layla nie żyje.

Layla nie żyje. 

Layla nie żyje.

Layla nie żyje.

Layla nie żyje.

Upadłam na kolana. Zaczęłam płakać. Jeden z policjantów, którzy nie wiem kiedy przyjechali wyprowadzili mnie z budynku. Nie kontaktowałam to nie może być prawda. Ja.. ja tego nie przeżyję. NIE! Policjanci próbowali się ze mną porozumieć, ale ja nie mogłam wydobyć głosu. Wyjęłam telefon z kieszeni i znów wybrałam numer Zayn'a. Odebrał od razu:

-Hallo? Lana? Wszystko w porządku?- spytał zaniepokojonym głosem.

-Zayn, proszę przyjedź po mnie.- powiedziałam i rozpłakałam się. Nie mogłam nic więcej powiedzieć....

To nie może być prawda.

C.D.N.

Witajcie. Trochę dramatyczny rozdział. Ale jak się wam podoba? 

Komentujcie, proszę!